Mijn eerste daad vandaag was wakker worden. Wat is het leven mooi. In de zon liggen tot je er duizelig van wordt, naar de hemel staren die zich dicht tegen de aarde aandrukt, de horizon als een ononderbroken lijn. Ik besluit nog wat langer te wachten met aan land gaan. Het heilige nietsdoen, dromend dat ik Oblomov ben zodat ik rustig verder kan dromen in de overtuiging een groot kunstenaar te zijn die mensen in beroering brengt met rijke fantasieen. Het nietsdoen wordt een vanzelfsprekendheid, een gewoonte waar je je niet voor hoeft te verontschuldigen.

Mijn plan om een trektocht te maken langs afgelegen onbewoonde eilanden in de Atlantische Oceaan met als eerste pleisterplaats Ascension Island leek glorieus, de tocht zou één grote indrukwekkende extase worden. Ik voelde me als de solozeiler Moitessier een romantikus met een haast mystieke liefde voor de zee. Na zijn geslaagde reis rond de wereld(1968-1969), de Golden Globe prijs lag al onder handbereik, wilde hij niet meer terug naar Europa en besloot tot wanhoop van de organisatoren nog een keer rond de wereld te reizen op zoek naar een plek waar hij verder wilde leven. Men probeerde hem krankzinnig te verklaren. Hij schreef in zijn journaal: "ik ga ergens heen waar je je schip mag vastleggen waar je maar wilt. Ik heb het gevoel dat er iets bestaat dat niet in de derde dimensie thuishoort maar in de vierde. Nogmaals, denk niet dat ik gek ben, ik ben kerngezond."

De naakte werkelijkheid zag er heel anders uit. Mijn trektocht naar Ascension Island bestond uit ontelbare draden die niet doorliepen en uitgestippelde wegen waar ik me niet aan wilde houden. Ik liet me meevoeren naar informatie over scheeproutes,wilde alles weten over SEAWIFS en over de unversele tijdcode . Ik zocht wanhopig naar informatie over eilandenen tegelijkertijd hoopte ik dat niemand er eerder van gehoord had. Wat is reizen vermoeiend. Je brein wordt vervormd en misleid. Het bezoek aan Ascension Island was een uitdaging die eindigde in een mislukking.

Als je maanden achtereen geluisterd hebt naar het ruisen van de wind wil je niet meer terugkeren in menselijk gezelschap, je bent bang te moeten deelnemen aan overbodige gesprekken.
Op Ascension Island, 88 vierkante km groot en in 1501 ontdekt door de portugees Joao da Nova Castella op Ascension Day, vond ik veel wat ik er niet aan wilde treffen. Behalve de konijnen wilde geiten en het onvruchtbare land met slechts een begroeide top, de Green Mountain 859 meter hoog, vond ik Wideawake Airfield, een vliegveld gebouwd door de amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1982 speelde de basis een grote rol in de overwinning van Engeland in de Falkland oorlog. In Georgetown de enige stad op het eiland vond ik hoge masten van de BBC, de NASA en de Britse en Amerikaanse Marine. Er verblijven ongeveer 1400 tijdelijke bewoners die de apparatuur bedienen en onderhouden. Verder ligt het eiland tegen de 0-meridiaan en wordt als ijkpunt gebruikt voor de UTC(de universele tijdcode). Ik ben maar een dag op Ascension Island gebleven.

Terug op de oceaan geniet ik van de kreten van de bruinvissen en vul ze aan met de geruststellende tonen van mijn mondharmonika . Als bruinvissen schrikken kunnen ze in drie sekonden 150 meter uit de buurt zijn, maar ze komen altijd weer terug om je opnieuw te bekijken.

Als je lange tijd niemand ontmoet, begin je te praten tegen jezelf, het uitsprekenen van woorden helpt je je gedachten vaste vorm te geven op een manier die je denkend niet kunt bereiken.
Nogmaals, denk niet dat ik gek geworden ben, ik ben kerngezond.

Wat ik nodig heb is een nieuw avontuur om de teleurstelling goed te maken. Liggend op mijn rug trekken er al nieuwe fantasieën voorbij. Ik zal mijn koers veranderen op zoek naar een nieuwe uitdaging, op weg naar een verlaten eiland. Over enkele weken laat ik weer van me horen.

Robert